19Juni2008

Vrijdagvoormiddag deed ik (zoals de 5 dagen voordien) observaties in de Waldorf school. Om 01pm kwam Aziz me oppikken aan de schoolpoort en reden we samen richting de Green Door Home, waar Ilona en Maria al (gepakt en gezakt) klaar stonden om naar Bagamoyo te vertrekken. De daladala-rit naar dit kunstzinnige kuststadje duurde zo’n goeie twee uur. Van zodra we de drukte van Dar es Salaam in de verte zagen verdwijnen, werden we ondergedompeld in een heel ‘anders’ Tanzaniaans leven…het leven buiten de stad. De natuurlijke omgeving is er zo rijk, zo groen…zo mooi. Zoals altijd trokken we met ons Mzungu-zijn weer overal de aandacht van de plaatselijke bevolking. Vooral bij die oh zo schattige allerkleinste afrosmurfjes, die je op de meest goddelijke wijze groeten met ‘Maaambo Mzuungu’ of ‘Hiiiiii Mzuungu…habaaari…’, waren we weer erg populair.
Het genieten van de rit was echter van korte duur… na een uurtje kwamen we in een helse stortbui terecht… . Op zich niet onrustwekkend zou je denken…maar…dat is het wel als je in acht neemt dat de daladala geen ruitenwissers heeft, zo’n vaart heeft van 100km/h op de meest kronkelende wegen, de driver verslaaft lijkt te zijn aan gsm,…en je bovenal in het gezelschap bent van een bus-fobisch persoon. Sinds Maria vorig jaar in Rwanda met een dergelijk busje in een vreselijk ongeval terecht kwam, waarbij drie mensen (waaronder 2 kindjes) het leven lieten en een man zijn benen verloor…, is ze als de dood voor alles wat maar enigszins een beetje op een bus lijkt. Gelukkig konden we haar ‘overtuigen’ om niet zomaar in de middle of nowhere uit paniekerigheid uit de daldala te springen en (zij het met gesloten ogen) verder te reizen naar Bagamoyo. Het was na vijven en de zon was bijna onder toen we in het kuststadje arriveerden. Stijf als een hark baanden we ons een weg door het drukke busstationnetje richting het ‘Moyo Moja guesthouse’, waar een aantal idyllische bandas al naar ons stonden te lonken. Eenmaal daar geïnstalleerd, trakteerden we onszelf op een frisse Kilimanjaro pint en een goeie portie ‘chipsy na kuku’ (frietjes met kip). Nadat we er na een dik uur in slaagden een aantal local rastamannen van ons af te schepen, raakten we aan de praat met een Italiaans-Spaans koppel. Zij waren in Tanzania om de adoptie van hun toekomstige dochtertje te regelen. Ze vertelden ons dat hun kindje in een babyweeshuis in Arusha woont…hmmm…dat deed toch een belletje rinkelen. En, ja hoor, het kleine meisje woont in datzelfde weeshuis waarover Julia ons twee weken terug al zoveel vertelde. Als bij toeval kende ook het koppel Julia. We lieten hen beloven dat ze haar onze warme groeten zouden overbrengen wanneer ze binnen een aantal weken terug naar Arusha trekken.

De volgende ochtend was het tijd om onze historische bagage wat uit te breiden. Terwijl Maria op stap ging met een aantal oude vrienden, lieten Ilona en ik ons in een driewieler naar de Kaole ruïnes brengen. De tocht daarheen was gewoonweg fantastisch. Onze driver bracht ons (zij het met een overdreven slakkengang) enerzijds langs de meest adembenemende panorama’s over de Indische oceaan, en anderzijds langs de meest rurale dorpjes die deze regio rijk is. Bovendien leken niet alleen Ilona en ik de rit van ons leven te hebben…,ook de driver vond het fantastisch. Telkens we, ten gevolge van die verdomde putten in het ‘wegdek’, voor de zoveelste keer met onze hoofden tegen het plafond werden gekatapulteerd begon hij te schaterlachen. Die man had echt de job van zijn leven gevonden!
Anyways, de Kaole ruïnes…; Kaole ligt zo’n 5km ten zuiden van Bagamoyo-town. Het ontstond in de 12de eeuw en was één van de belangrijkste handelscentra tijdens het zogenaamde Shirazi tijdperk. Tot voor de Portugese bezetting kon de handel (voornamelijk met Kilwa) er gedurende drie eeuwen bloeien. Daarna kwam Kaole in economisch verval terecht en werd het plaatsje uiteindelijk verlaten. De ruïnes omvatten 2 moskeeën, een begraafplaats en ettelijke resten van de omringende huizen. Voor zo’n 2000 Tanzaniaanse schilling (+-1euro) werden we door de ruïnes gegidst, waarna onze driewieler ons terug naar Bagamoyo bracht. De rest van de dag brachten we door op het strand. Maar, net zoals de dag voordien, was de rust ons niet de hele tijd gegund. Bagamoyo is namelijk de plaats bij uitstek voor ‘kunstenaars’. Gevolg; de hele dag achtervolgd door rastamannen die ons hun kunstwerken trachtten te verkopen. Daarnaast nodigden ze ons uit voor een (zoals ze dat daar noemen) ‘Marley Cigari’, en wilden ze ons een avondje ‘plezier’ bezorgen in de plaatselijke club die avond. We bedankten hun vriendelijk voor het aanbod, maar besloten de avond rustig met ze’n drietjes door te brengen in de ‘travellers lodge’, een hotel/restaurant waar ik vorig jaar ook al met Leentje had genoten van de smakelijke swahilli-keuken (Leentje: herinner je je deze plaats nog? Dit is waar we vorig jaar ‘Emmanuel’ leerden kennen, je weet wel…die ober die ons door Bagamoyo zou gidsen…) . Voor zo’n 10euro (wat hier heeeel veel geld is) aten we een vispasta, pannenkoeken met honing, en vers mango-ijs. Mmmm mmmmmmmm mmmmmm…………….!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Jammer genoeg moesten we zondag vroeger dan gepland terugkeren richting Dar es Salaam… .De combinatie vis, honing en ijs was Ilona dan toch niet zo goed bevallen…geteisterd door ‘buikkwaaltjes’ moest ze de lange daladala-rit huiswaarts trotseren.

Maandagmorgen had ik om 10am opnieuw een afspraak met een professors in de UDSM. Het was al de zesde keer dat ik de tocht, die met de daladala toch een uur in beslag neemt, daarheen maakte om die ene professor te spreken. Het was ook al de zesde keer dat ik in de hitte 2uur lang wachtte zonder dat de professor kwam opdagen. Bovendien had ik om 01pm nog een andere afspraak met een potentieelvertaler, die ik dan maar voor de tweede keer moest melden dat de afspraak niet zou kunnen doorgaan. Gefrustreerd kwam ik rond 2pm terug aan bij de Boona-Baana kids. 5 Uur van mijn kostbare tijd alweer voorbijgevlogen…zonder ook maar iets bereikt te hebben. Daarenboven brak mijn verrekte huissleutel af toen ik de deur trachtte te openen, en was er niemand aanwezig om het probleem op te lossen. Ik kon wel janken…en heb dat dan maar ook eens goed gedaan! Het was nodig, maar het luchtte op! Gelukkig kwam Ilona na een halfuurtje orde in de chaos brengen en kon ik, voor we naar onze watoto gingen, eventjes bekomen van de drukke (en vooral nutteloze) voormiddag. Het is ongelooflijk hoe sommige dingen/mensen hier werken (lees: niet werken!). Maar, zoals Kirk het altijd, tot vervelens toe, stelt: T.I.A. (“This Is Africa”). Toen ik aan het genieten was van een rustige maandagavond in het boona-baana-huis, werd ik rond 10pm opgeschrikt door mama-jennifer en haar boona-baana kuisteam. Marco was ‘vergeten’ te melden dat er die avond twee V.I.D’s (very important donors!) zouden arriveren. Terwijl Amina de kleine baby Josephine in mijn armen ‘dumpte’, begon ze samen met mama en de andere kinderen in een rush de kamer en badkamer te poetsen. Na 45 minuten was de klus geklaard en bereikten Nicole en Pedro (de VID’s) ons nederige stulpje. Dit Amerikaanse stel leidt sinds een vijftal jaar een NGO die maandelijks geld inzamelt voor Boona-Baana. Vandaar dat onze VID’s ook een VID behandeling krijgen (ik hier heb nog nooit iemand, laat staan een heel team, mijn (bad)kamer van kop tot teen zien uitkuisen!). Toen de rust eindelijk teruggekeerd was… maakte ik korte metten met de groengele insecten in mijn bed… en vertrok ik naar dromenland.

Dinsdag was een ontspannende dag. In de voormiddag was er Boona-Baana school, en in de namiddag was er knutselen en puzzelen. We namen ook afscheid van Maria die naar Kenya vertrekt. Ik zal haar missen. Vandaag (woensdag) zijn de andere vrijwilligers naar het strand met de kinderen. Aangezien ik opnieuw een afspraak heb in de UDSM kan ik ze jammer genoeg niet vergezellen. Hopelijk komt de professor vandaag wel opdagen…(zevende keer…goeie keer??!). Zo niet….dan was er alvast één positief iets vandaag….de GOEDKEURING van mijn aanvraag voor een RESEARCH PERMIT van Costech!!!! Woooohhhoooo….en dat na ‘amper’ 5 maanden…! Nu nog het bijhorende Residence visum zien te bemachtigen bij de dienst immigratie…en ik heb de meeste bureaucratische rompslomp overleefd! Duimen maar!