Maandag03Juni2008

De afgelopen dagen zijn alweer voorbij gevlogen. Donderdagmorgen de taxi genomen richting coco beach. Een ‘goedkope’ taxi vinden wordt echter steeds moeilijker. De benzineprijzen zijn quasi gelijk aan de onze in België…voeg daar nog eens aan toe dat de mensen hier (met een beetje geluk) zo’n 5 dollar per dag verdienen en je begrijpt de frustraties van de taxidrivers… . Die frustraties uiten zich niet enkel in moeilijke prijsonderhandelingen, maar ook in de rijstijl. Dar es Salaam kent een enorme verkeerchaos. Bijna de hele dag lang staan er files in en rond de stad. De meeste taxidrivers trachten de files te ontwijken door gewoonweg op het ‘voetpad’ te cruisen of te gaan spookrijden. Indien ze dan toch vast komen te staan in het verkeer, schakelen ze hun motor uit telkens ze (na een meter ) weer tot stilstand komen. Iemand enig idee hoe je in het Kiwahilli uitlegt dat het geregeld aan-en-uit schakelen van je auto méér benzine verbruikt dan wanneer je hem gewoon laat draaien??!

Nu, coco-beach… . We gingen er op zoek naar de dans/muziekgroep waar Leentje en Ik vorig jaar met de kinderen een aantal fijne uurtjes mee beleefden. Jammer genoeg was er geen enkel groepslid te bespeuren en moesten we ons zaakje trachten te regelen met ‘de manager’. Omdat deze geen jota Engels begreep, duurde het een dik uur om hem uit te leggen dat we graag met de kinderen een dans/muziek les wilden komen volgen. Hij zou nog contact met me opnemen… . Dat deed hij later die dag ook…maar na een waarschuwing van ‘no more money for calling…’ werd de verbinding verbroken… . Tot op heden heb ik nog geen coco-beach uitstap kunnen versieren…

Na coco-beach trokken we de stad in. Maria dacht er zich een goed Libanees restaurantje te herinneren. Maar…was het nu links aan dit kruispunt of rechts aan de volgende rotonde?! Gevolg: een uur of twee rond gekuierd zonder enig resultaat. Toen we op het punt stonden de strijd tegen de brandende zon op te geven en terug huiswaarts te keren…verscheen uit het niets een plakkaat met daarop geschreven: ‘Lebanese restaurant’… . En, ja hoor, voor we het goed beseften waren we aan het genieten van een heerlijke (erg late) lunch in het hart van het bruisende Dar es Salaam.

Terug in de Green Door Home was het alweer homework time. Gelukkig waren mijn batterijen goed opgeladen om het gevecht aan te gaan met het (meest onnuttige) huiswerk (ooit) van Isaack, Mandara en Teddy. Opdracht van de avond: teken een jaarkalender…. Niet echt een ingewikkelde opdracht zou je denken… . Toch slaagde Isaack erin om na 3uur! Nog steeds aan de maand februari bezig te zijn. Dat komt ervan als je voor iedere datum een ander kleurtje moet gebruiken…. Ohhh joy….!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Vrijdag was een relatief rustige dag. ’s Avonds gingen Ilona en ik pizza eten met Michael, Becky en Julia. Michael en Becky (UK) deden vorig jaar een aantal weken vrijwilligerswerk in de Green Door Home, en zijn nu op doorreis door Oost-Afrika. Julia, een 23-jarige Duitse, werkt in een babyhome in Arusha. Ze was voor een weekendje in Dar om afscheid te nemen van onze lieve Saïda, die dinsdag vertrekt naar haar nieuwe thuis in de USA. Tijdens het etentje vertelde Julia een aantal hartverscheurende verhalen over haar ervaringen in Arusha . De babyhome waar ze werkt is één van de beste van het land. Toch sterft er iedere week minstens één kind aan ondervoeding, uitdroging, malaria etc. . Het tehuis herbergt zo’n 40-tal kleine afrosmurfjes. Elke dag moeten er kindjes worden geweigerd wegens plaatsgebrek. Julia vertelde ons hoe moeilijk het is om de keuze te maken tussen het al dan niet opnemen van een kind in het tehuis. Wordt een kind geweigerd… dan sterft het hoogstwaarschijnlijk, wordt een kind aangenomen…dan gebeurt dit ten koste van de goede zorgen voor de andere kinderen in het tehuis. Ook in Julia’s armen stierven reeds een aantal kinderen. Toen ik haar vroeg hoe ze dit dag na dag kan blijven volhouden, zei ze: ‘There’s a wall between you and the world…you don’t think…you just do…’.

In een poging Julia’s harde verhalen achter ons te laten, trokken we naar ‘Sweet easy’. Maar, ook de rit naar deze ‘not so western, not so local place’ confronteerde ons met de harde realiteit van het leven in Tanzania. Overal langs de weg stonden prostituees te tippelen. Sommigen onder hen zagen er niet ouder uit dan 14… . De cocktails in Sweet easy konden onze gedachten heel eventjes doen verzetten, maar Julia’s woorden bleven de hele avond door onze hoofden spoken… .

Zaterdag was ‘arts and crafts day’. We lieten onze watoto tekeningen en tekstjes maken die we dan gebundeld aan Saida zouden geven op haar afscheidsfeestje zondagavond. Zondagvoormiddag wandelden Maria en ik de zogenaamde ‘Walk the World day’. Walk the World was een initiatief van de UN Word Food Programme. Overal ter wereld werd op hetzelfde tijdstip een tocht van 5 kilometer gewandeld om de aandacht te vestigen op de hongersnood in de wereld. Ook in Dar es Salaam was de optocht een succes. Na afloop was er nog een conferentie, waar we ondermeer ‘Mama Kikwete’ (vrouw van president Kikwete) zagen. Wat een verschijning! In de namiddag hielden we ons bezig met het wassen van onze kleren en het voorbereiden van Saida’s ‘bye bye party’. Terwijl de kindjes ballonnen opblazen, maakte ik samen met Ilona en Maria een groot ‘Good Luck Saida’ spandoek. Op het feestje zelf werd veel gedanst en gelachen…tot het tijd werd om afscheid te nemen. Zowel Brooke, mama Jeniffer als de Watoto konden hun tranen haast niet bedwingen. Elk om beurten namen ze met mooie woorden afscheid. Zo zei Linus .. “Saida you know you are my friend. You will always stay my friend. Don’t hesitate to write me when something is wrong. You are always welcome back. Don’t worry about a thing, everything will be ok . Don’t listen to what other people say about you…it’s going to be hard…but never forget how much you are worth… We love you Saida!” … Het hele gebeuren werd afgesloten met de meest aangrijpende groepsknuffel ooit… . De 12-jarige Saida begint nu aan haar nieuwe leven…