Friday, October 3, 2008
Thursday, July 24, 2008
Donderdag10Juli
Het in ongelooflijk maar professor Qorro kwam ALWEER NIET opdagen op onze afspraak die woensdag. Gevolg: afspraak ALWEER VERZET naar vrijdag. Maar…op vrijdag kwam ze wél opdagen EN het was de moeite waard! EINDELIJK! Het interview op zich was super interessant en heeft heel wat nieuwe deuren voor me geopend. Professor Qorro heeft ervoor gezorgd dat ik binnen een aantal weken een conferentie kan bijwonen over onderwijs in Tanzania. Bovendien heeft ze me gevraagd zelf spreker te zijn op een LOITASA bijeenkomst aan de UDSM. LOITASA (‘Language of Instruction in Tanzania and South Africa’) is een denktank die zich, hoe kon het ook anders, toespitst op de taal-in-onderwijs dynamieken in Tanzania en Zuid-Afrika. Op de bijeenkomst zal ik mijn eigen onderzoek uit de doeken doen, en zal er gedebatteerd worden over de bevindingen ervan. Spannend….!
Nog op vrijdag had ik een afspraak met Diana. Zij zal me hoogstwaarschijnlijk helpen met het vertalen van mijn data. Omdat Diana opgroeide in Tanzania en de laatste 9 jaren in de UK verbleef, beschikt ze over een perfecte taalvaardigheid van het Engels en het Kiswahili. Een ideale partner dus! Zaterdag is Stijn, Ilona’s vriend, aangekomen in Dar es Salaam. Zij vertrekken nu samen voor een aantal weken op reis door het noorden van Tanzania waarna ze naar Zanzibar gaan.
Over Zanzibar gesproken…donderdag 26Juni arriveerde mijn lieve schat in Dar. Aangezien hij pas om 10:30pm landde, en ik een late taxi rit alleen niet echt zag zitten, bracht Marco me naar de luchthaven. Het was de eerste keer dat ik moeite had mijn eigen lief te herkennen…echt…zwarte mannen lijken allemaal op elkaar in het donker…ik had bijna de verkeerde vast! Bijna…maar toch niet helemaal…gelukkig maar, want een blanke vrouw die een wildvreemde Afrikaan aanvalt zou wel eens voor problemen kunnen gezorgd hebben. Nu, het weerzien was zoals altijd fantastisch. Als twee verliefde pubers nestelden we ons op de achterbank van Marco’s Pajero, die ons veilig terugbracht naar de plaats waar het allemaal begon…
De Boona-Baana watoto konden haast niet wachten om hun ‘kaka’ (Kiswahili voor ‘broer’) terug te zien. Toen we hen vrijdagnamiddag gingen opzoeken was de vreugde dan ook buitengewoon groot. Arme Chris…ik wist niet dat een mens zoveel kleine negertjes op één zelfde arm kon dragen…Die avond doken we, na een tête-à-tête diner bij kaarslicht ( allemaal in koor: ‘Niet te melig é Mags!’) het Tanzaniaanse nachtleven in. Om op te warmen genoten we van een (paar) cuba-libre(’s) in Q-Bar. Daarna gingen we onze calorieën verbranden in de echt wel legendarische ‘Moisha Club’. Voor zij die moeite hebben het concept ‘De postkoloniale Afrikaanse ervaring’ te vatten…één avond in deze hiphop/r&b discotheek en je snapt wel wat ermee bedoeld wordt. Het is wereld apart…iets wat op het eerst zicht kan lijken op een aberratie van de Tanzaniaanse normen (wat deze ook moge zijn) of een halfbegrepen reactie op de veramerikanisering, maar in wezen een heel eigen en originele culturele ruimte is. Om het abstracte wat concreter te maken…de combinatie van enerzijds de Amerikaanse hiphopmuziek en kledij (waaronder ook de welgekende glinsterende giga-dollarkettingen), en anderzijds het ‘typische’ partnerdansen, hier en daar een kanga, en het Tanzaniaanse groepsgejuich…het levert een heel aparte ervaring op. De combinatie ‘Chris-en-Magalie’ maakte het plaatje compleet. Het feit dat ik één van de enige Wazungu in de club was en iedereen er daarenboven vanuit ging dat in het gezelschap was van een ‘local’, maakte van ons een attractie als geen ander. Het leek wel of alle mannen hun beurt afwachtten om Chris te komen feliciteren met zijn ‘vangst’. Die felicitaties varieerden van goedkeurende schouderklopjes tot heuse high-fives. Maar, we lieten het gestaar (en meer) niet aan ons hart komen en dansten tot in de vroege uurtjes… (gelukkig had dit alles me zo uitgeput dat ik te moe was om me nog druk te maken om het overdreven snelle spookrijden van onze taxidriver en het zware auto-ongeval langs de weg op de terugweg!...je had gelijk papa : een mens kan aan zowat alles wennen).
Zaterdag was een ‘normale’ dag. ‘s Morgens was het Boona-Baana lees-en-leer-tijd en ’s namiddags was het play-time. Na de mega-fietsta van daags voordien hielden we het ’s avonds rustig en sloten we de dag af met een cola-tje en een gezellige babbel...Zondag spendeerden we het grootste deel van de dag in Slipway, een hotel-restaurant-shopping-beach resort hier in Dar. Omdat Chris hier maar een dikke week zou zijn, en al die Amerikanen souvenirs van hem verwachtten uit het oh zo ‘verre en exotische Afrika’, hebben we er dus vooral den toerist afgehangen. Ik moet toegeven dat het na al die tijd in Sinza vreemd deed plots omringd te worden door al die Wazungu toeristen in hun safari-outfits die denken dat de grenzen van dit land niet verder reiken dat de Serengeti en hun resort in Dar… . Ach, we zullen onszelf maar vertellen dat toerisme hier de economie vooruithelpt zeker (om er verder niet bij stil te staan wiens economie we er echt in wezen mee vooruithelpen…).
Omdat we al zoveel weken verder zijn, er zoveel te vertellen valt, en ik tot over mijn oren in het werk zit…een schema-tje;
- maandag: verjaardag Amina: dancing party en lots of fun!
- Dinsdag-vrijdag: Zanzibar met Chris: teveel om te vertellen: Spice-tour, strand, cocktails, chocoladetaart, dansen, afdingen, ferry’s, prachtige sterrenhemel… kortom vooral GENIETEN!
- Zaterdag: afscheid Chris…pffff…tja…jullie weten ondertussen wel hoe dat gaat!
- Zondag-donderdag: alleen en ziek in Dar es Salaam…een ervaring als een ander! Daarenboven een hele week van 8am tot 4pm vertalen en transcriberen samem met Daina...pffff.....
- Vrijdag: Ilona terug van weggeweest…niet meer alleen en zo goed als genezen…de betere tijden zijn weer aangebroken!
- Zaterdag: Boona-Baana-dag, dinner en party met een groepje Nederlanders en Zuid-Afrikanen in een Irish pub in Dar es Salaam met…. Milc Inc!!!!!! Voor zij die het nog niet zouden weten: I LOVE REGGIE!
- Zondag: Paula, een nieuwe vrijwilligster uit Andorra is gearriveerd.
- Maandag: observaties in Kenton High School
- Dinsdag: observaties in Kenton High School
- Woensdag: met Prof. Rwezaura naar het Ministerie van onderwijs voor een hoop bureaucratisch gezever…(staatscholen wilden me niet toelaten observaties te doen zonder research permit van het ministerie van onderwijs…)…gelukkig is alles goed afgelopen en heb ik nu, naast die van COSTECH , ook een research permit van het Ministerie. Dankzij Prof. Rwezaura ben ik niet moeten overgaan naar de drastische maatregelen…een telefoontje naar de zoon van de minister van onderwijs (Brooke heeft me zijn telefoonnr. gegeven…hij valt op blanke vrouwen én is rijk…iemand geïnteresseerd…dan geef ik hem wel een belletje J?!)
- Donderdag: observaties in Kenton High School, daarna uiteten en feesten met Ilona, Paula en Pieter voor Ilona’s verjaardag!
- Vrijdag:…uitslapen en naar het City Centre: missie van de dag: Het office van Qatar Airways vinden en informeren over ticketverandering. Missie geslaagd? Office gevonden maar informatie geven…dat kennen ze hier niet.
- Zaterdag: thesis- en paperwerk.
- Zondag: thesis- en paperwerk om daarna te genieten van het zalige Kipepeo strand (op een schiereiland hier bij Dar) met Laura, Pieter en Ilona.
Vanaf vandaag (maandag 21 juli) zal ik observaties doen in Zanaki Secondary School in het centrum van de stad. Het ziet er naar uit dat mijn Blog zijn beste tijden gekend heeft… . Ik zal weer tijd tekortschieten! Daarenboven is het dichtste internetcafé voor een nog onbekende reden plotseling verdwenen…,en moet ik dus een heeeel eind stappen vooraleer ik de virtuele wereld kan binnenstappen....
wordt vervolgd...
Nog op vrijdag had ik een afspraak met Diana. Zij zal me hoogstwaarschijnlijk helpen met het vertalen van mijn data. Omdat Diana opgroeide in Tanzania en de laatste 9 jaren in de UK verbleef, beschikt ze over een perfecte taalvaardigheid van het Engels en het Kiswahili. Een ideale partner dus! Zaterdag is Stijn, Ilona’s vriend, aangekomen in Dar es Salaam. Zij vertrekken nu samen voor een aantal weken op reis door het noorden van Tanzania waarna ze naar Zanzibar gaan.
Over Zanzibar gesproken…donderdag 26Juni arriveerde mijn lieve schat in Dar. Aangezien hij pas om 10:30pm landde, en ik een late taxi rit alleen niet echt zag zitten, bracht Marco me naar de luchthaven. Het was de eerste keer dat ik moeite had mijn eigen lief te herkennen…echt…zwarte mannen lijken allemaal op elkaar in het donker…ik had bijna de verkeerde vast! Bijna…maar toch niet helemaal…gelukkig maar, want een blanke vrouw die een wildvreemde Afrikaan aanvalt zou wel eens voor problemen kunnen gezorgd hebben. Nu, het weerzien was zoals altijd fantastisch. Als twee verliefde pubers nestelden we ons op de achterbank van Marco’s Pajero, die ons veilig terugbracht naar de plaats waar het allemaal begon…
De Boona-Baana watoto konden haast niet wachten om hun ‘kaka’ (Kiswahili voor ‘broer’) terug te zien. Toen we hen vrijdagnamiddag gingen opzoeken was de vreugde dan ook buitengewoon groot. Arme Chris…ik wist niet dat een mens zoveel kleine negertjes op één zelfde arm kon dragen…Die avond doken we, na een tête-à-tête diner bij kaarslicht ( allemaal in koor: ‘Niet te melig é Mags!’) het Tanzaniaanse nachtleven in. Om op te warmen genoten we van een (paar) cuba-libre(’s) in Q-Bar. Daarna gingen we onze calorieën verbranden in de echt wel legendarische ‘Moisha Club’. Voor zij die moeite hebben het concept ‘De postkoloniale Afrikaanse ervaring’ te vatten…één avond in deze hiphop/r&b discotheek en je snapt wel wat ermee bedoeld wordt. Het is wereld apart…iets wat op het eerst zicht kan lijken op een aberratie van de Tanzaniaanse normen (wat deze ook moge zijn) of een halfbegrepen reactie op de veramerikanisering, maar in wezen een heel eigen en originele culturele ruimte is. Om het abstracte wat concreter te maken…de combinatie van enerzijds de Amerikaanse hiphopmuziek en kledij (waaronder ook de welgekende glinsterende giga-dollarkettingen), en anderzijds het ‘typische’ partnerdansen, hier en daar een kanga, en het Tanzaniaanse groepsgejuich…het levert een heel aparte ervaring op. De combinatie ‘Chris-en-Magalie’ maakte het plaatje compleet. Het feit dat ik één van de enige Wazungu in de club was en iedereen er daarenboven vanuit ging dat in het gezelschap was van een ‘local’, maakte van ons een attractie als geen ander. Het leek wel of alle mannen hun beurt afwachtten om Chris te komen feliciteren met zijn ‘vangst’. Die felicitaties varieerden van goedkeurende schouderklopjes tot heuse high-fives. Maar, we lieten het gestaar (en meer) niet aan ons hart komen en dansten tot in de vroege uurtjes… (gelukkig had dit alles me zo uitgeput dat ik te moe was om me nog druk te maken om het overdreven snelle spookrijden van onze taxidriver en het zware auto-ongeval langs de weg op de terugweg!...je had gelijk papa : een mens kan aan zowat alles wennen).
Zaterdag was een ‘normale’ dag. ‘s Morgens was het Boona-Baana lees-en-leer-tijd en ’s namiddags was het play-time. Na de mega-fietsta van daags voordien hielden we het ’s avonds rustig en sloten we de dag af met een cola-tje en een gezellige babbel...Zondag spendeerden we het grootste deel van de dag in Slipway, een hotel-restaurant-shopping-beach resort hier in Dar. Omdat Chris hier maar een dikke week zou zijn, en al die Amerikanen souvenirs van hem verwachtten uit het oh zo ‘verre en exotische Afrika’, hebben we er dus vooral den toerist afgehangen. Ik moet toegeven dat het na al die tijd in Sinza vreemd deed plots omringd te worden door al die Wazungu toeristen in hun safari-outfits die denken dat de grenzen van dit land niet verder reiken dat de Serengeti en hun resort in Dar… . Ach, we zullen onszelf maar vertellen dat toerisme hier de economie vooruithelpt zeker (om er verder niet bij stil te staan wiens economie we er echt in wezen mee vooruithelpen…).
Omdat we al zoveel weken verder zijn, er zoveel te vertellen valt, en ik tot over mijn oren in het werk zit…een schema-tje;
- maandag: verjaardag Amina: dancing party en lots of fun!
- Dinsdag-vrijdag: Zanzibar met Chris: teveel om te vertellen: Spice-tour, strand, cocktails, chocoladetaart, dansen, afdingen, ferry’s, prachtige sterrenhemel… kortom vooral GENIETEN!
- Zaterdag: afscheid Chris…pffff…tja…jullie weten ondertussen wel hoe dat gaat!
- Zondag-donderdag: alleen en ziek in Dar es Salaam…een ervaring als een ander! Daarenboven een hele week van 8am tot 4pm vertalen en transcriberen samem met Daina...pffff.....
- Vrijdag: Ilona terug van weggeweest…niet meer alleen en zo goed als genezen…de betere tijden zijn weer aangebroken!
- Zaterdag: Boona-Baana-dag, dinner en party met een groepje Nederlanders en Zuid-Afrikanen in een Irish pub in Dar es Salaam met…. Milc Inc!!!!!! Voor zij die het nog niet zouden weten: I LOVE REGGIE!
- Zondag: Paula, een nieuwe vrijwilligster uit Andorra is gearriveerd.
- Maandag: observaties in Kenton High School
- Dinsdag: observaties in Kenton High School
- Woensdag: met Prof. Rwezaura naar het Ministerie van onderwijs voor een hoop bureaucratisch gezever…(staatscholen wilden me niet toelaten observaties te doen zonder research permit van het ministerie van onderwijs…)…gelukkig is alles goed afgelopen en heb ik nu, naast die van COSTECH , ook een research permit van het Ministerie. Dankzij Prof. Rwezaura ben ik niet moeten overgaan naar de drastische maatregelen…een telefoontje naar de zoon van de minister van onderwijs (Brooke heeft me zijn telefoonnr. gegeven…hij valt op blanke vrouwen én is rijk…iemand geïnteresseerd…dan geef ik hem wel een belletje J?!)
- Donderdag: observaties in Kenton High School, daarna uiteten en feesten met Ilona, Paula en Pieter voor Ilona’s verjaardag!
- Vrijdag:…uitslapen en naar het City Centre: missie van de dag: Het office van Qatar Airways vinden en informeren over ticketverandering. Missie geslaagd? Office gevonden maar informatie geven…dat kennen ze hier niet.
- Zaterdag: thesis- en paperwerk.
- Zondag: thesis- en paperwerk om daarna te genieten van het zalige Kipepeo strand (op een schiereiland hier bij Dar) met Laura, Pieter en Ilona.
Vanaf vandaag (maandag 21 juli) zal ik observaties doen in Zanaki Secondary School in het centrum van de stad. Het ziet er naar uit dat mijn Blog zijn beste tijden gekend heeft… . Ik zal weer tijd tekortschieten! Daarenboven is het dichtste internetcafé voor een nog onbekende reden plotseling verdwenen…,en moet ik dus een heeeel eind stappen vooraleer ik de virtuele wereld kan binnenstappen....
wordt vervolgd...
Thursday, June 19, 2008
19Juni2008
Vrijdagvoormiddag deed ik (zoals de 5 dagen voordien) observaties in de Waldorf school. Om 01pm kwam Aziz me oppikken aan de schoolpoort en reden we samen richting de Green Door Home, waar Ilona en Maria al (gepakt en gezakt) klaar stonden om naar Bagamoyo te vertrekken. De daladala-rit naar dit kunstzinnige kuststadje duurde zo’n goeie twee uur. Van zodra we de drukte van Dar es Salaam in de verte zagen verdwijnen, werden we ondergedompeld in een heel ‘anders’ Tanzaniaans leven…het leven buiten de stad. De natuurlijke omgeving is er zo rijk, zo groen…zo mooi. Zoals altijd trokken we met ons Mzungu-zijn weer overal de aandacht van de plaatselijke bevolking. Vooral bij die oh zo schattige allerkleinste afrosmurfjes, die je op de meest goddelijke wijze groeten met ‘Maaambo Mzuungu’ of ‘Hiiiiii Mzuungu…habaaari…’, waren we weer erg populair.
Het genieten van de rit was echter van korte duur… na een uurtje kwamen we in een helse stortbui terecht… . Op zich niet onrustwekkend zou je denken…maar…dat is het wel als je in acht neemt dat de daladala geen ruitenwissers heeft, zo’n vaart heeft van 100km/h op de meest kronkelende wegen, de driver verslaaft lijkt te zijn aan gsm,…en je bovenal in het gezelschap bent van een bus-fobisch persoon. Sinds Maria vorig jaar in Rwanda met een dergelijk busje in een vreselijk ongeval terecht kwam, waarbij drie mensen (waaronder 2 kindjes) het leven lieten en een man zijn benen verloor…, is ze als de dood voor alles wat maar enigszins een beetje op een bus lijkt. Gelukkig konden we haar ‘overtuigen’ om niet zomaar in de middle of nowhere uit paniekerigheid uit de daldala te springen en (zij het met gesloten ogen) verder te reizen naar Bagamoyo. Het was na vijven en de zon was bijna onder toen we in het kuststadje arriveerden. Stijf als een hark baanden we ons een weg door het drukke busstationnetje richting het ‘Moyo Moja guesthouse’, waar een aantal idyllische bandas al naar ons stonden te lonken. Eenmaal daar geïnstalleerd, trakteerden we onszelf op een frisse Kilimanjaro pint en een goeie portie ‘chipsy na kuku’ (frietjes met kip). Nadat we er na een dik uur in slaagden een aantal local rastamannen van ons af te schepen, raakten we aan de praat met een Italiaans-Spaans koppel. Zij waren in Tanzania om de adoptie van hun toekomstige dochtertje te regelen. Ze vertelden ons dat hun kindje in een babyweeshuis in Arusha woont…hmmm…dat deed toch een belletje rinkelen. En, ja hoor, het kleine meisje woont in datzelfde weeshuis waarover Julia ons twee weken terug al zoveel vertelde. Als bij toeval kende ook het koppel Julia. We lieten hen beloven dat ze haar onze warme groeten zouden overbrengen wanneer ze binnen een aantal weken terug naar Arusha trekken.
De volgende ochtend was het tijd om onze historische bagage wat uit te breiden. Terwijl Maria op stap ging met een aantal oude vrienden, lieten Ilona en ik ons in een driewieler naar de Kaole ruïnes brengen. De tocht daarheen was gewoonweg fantastisch. Onze driver bracht ons (zij het met een overdreven slakkengang) enerzijds langs de meest adembenemende panorama’s over de Indische oceaan, en anderzijds langs de meest rurale dorpjes die deze regio rijk is. Bovendien leken niet alleen Ilona en ik de rit van ons leven te hebben…,ook de driver vond het fantastisch. Telkens we, ten gevolge van die verdomde putten in het ‘wegdek’, voor de zoveelste keer met onze hoofden tegen het plafond werden gekatapulteerd begon hij te schaterlachen. Die man had echt de job van zijn leven gevonden!
Anyways, de Kaole ruïnes…; Kaole ligt zo’n 5km ten zuiden van Bagamoyo-town. Het ontstond in de 12de eeuw en was één van de belangrijkste handelscentra tijdens het zogenaamde Shirazi tijdperk. Tot voor de Portugese bezetting kon de handel (voornamelijk met Kilwa) er gedurende drie eeuwen bloeien. Daarna kwam Kaole in economisch verval terecht en werd het plaatsje uiteindelijk verlaten. De ruïnes omvatten 2 moskeeën, een begraafplaats en ettelijke resten van de omringende huizen. Voor zo’n 2000 Tanzaniaanse schilling (+-1euro) werden we door de ruïnes gegidst, waarna onze driewieler ons terug naar Bagamoyo bracht. De rest van de dag brachten we door op het strand. Maar, net zoals de dag voordien, was de rust ons niet de hele tijd gegund. Bagamoyo is namelijk de plaats bij uitstek voor ‘kunstenaars’. Gevolg; de hele dag achtervolgd door rastamannen die ons hun kunstwerken trachtten te verkopen. Daarnaast nodigden ze ons uit voor een (zoals ze dat daar noemen) ‘Marley Cigari’, en wilden ze ons een avondje ‘plezier’ bezorgen in de plaatselijke club die avond. We bedankten hun vriendelijk voor het aanbod, maar besloten de avond rustig met ze’n drietjes door te brengen in de ‘travellers lodge’, een hotel/restaurant waar ik vorig jaar ook al met Leentje had genoten van de smakelijke swahilli-keuken (Leentje: herinner je je deze plaats nog? Dit is waar we vorig jaar ‘Emmanuel’ leerden kennen, je weet wel…die ober die ons door Bagamoyo zou gidsen…) . Voor zo’n 10euro (wat hier heeeel veel geld is) aten we een vispasta, pannenkoeken met honing, en vers mango-ijs. Mmmm mmmmmmmm mmmmmm…………….!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Jammer genoeg moesten we zondag vroeger dan gepland terugkeren richting Dar es Salaam… .De combinatie vis, honing en ijs was Ilona dan toch niet zo goed bevallen…geteisterd door ‘buikkwaaltjes’ moest ze de lange daladala-rit huiswaarts trotseren.
Maandagmorgen had ik om 10am opnieuw een afspraak met een professors in de UDSM. Het was al de zesde keer dat ik de tocht, die met de daladala toch een uur in beslag neemt, daarheen maakte om die ene professor te spreken. Het was ook al de zesde keer dat ik in de hitte 2uur lang wachtte zonder dat de professor kwam opdagen. Bovendien had ik om 01pm nog een andere afspraak met een potentieelvertaler, die ik dan maar voor de tweede keer moest melden dat de afspraak niet zou kunnen doorgaan. Gefrustreerd kwam ik rond 2pm terug aan bij de Boona-Baana kids. 5 Uur van mijn kostbare tijd alweer voorbijgevlogen…zonder ook maar iets bereikt te hebben. Daarenboven brak mijn verrekte huissleutel af toen ik de deur trachtte te openen, en was er niemand aanwezig om het probleem op te lossen. Ik kon wel janken…en heb dat dan maar ook eens goed gedaan! Het was nodig, maar het luchtte op! Gelukkig kwam Ilona na een halfuurtje orde in de chaos brengen en kon ik, voor we naar onze watoto gingen, eventjes bekomen van de drukke (en vooral nutteloze) voormiddag. Het is ongelooflijk hoe sommige dingen/mensen hier werken (lees: niet werken!). Maar, zoals Kirk het altijd, tot vervelens toe, stelt: T.I.A. (“This Is Africa”). Toen ik aan het genieten was van een rustige maandagavond in het boona-baana-huis, werd ik rond 10pm opgeschrikt door mama-jennifer en haar boona-baana kuisteam. Marco was ‘vergeten’ te melden dat er die avond twee V.I.D’s (very important donors!) zouden arriveren. Terwijl Amina de kleine baby Josephine in mijn armen ‘dumpte’, begon ze samen met mama en de andere kinderen in een rush de kamer en badkamer te poetsen. Na 45 minuten was de klus geklaard en bereikten Nicole en Pedro (de VID’s) ons nederige stulpje. Dit Amerikaanse stel leidt sinds een vijftal jaar een NGO die maandelijks geld inzamelt voor Boona-Baana. Vandaar dat onze VID’s ook een VID behandeling krijgen (ik hier heb nog nooit iemand, laat staan een heel team, mijn (bad)kamer van kop tot teen zien uitkuisen!). Toen de rust eindelijk teruggekeerd was… maakte ik korte metten met de groengele insecten in mijn bed… en vertrok ik naar dromenland.
Dinsdag was een ontspannende dag. In de voormiddag was er Boona-Baana school, en in de namiddag was er knutselen en puzzelen. We namen ook afscheid van Maria die naar Kenya vertrekt. Ik zal haar missen. Vandaag (woensdag) zijn de andere vrijwilligers naar het strand met de kinderen. Aangezien ik opnieuw een afspraak heb in de UDSM kan ik ze jammer genoeg niet vergezellen. Hopelijk komt de professor vandaag wel opdagen…(zevende keer…goeie keer??!). Zo niet….dan was er alvast één positief iets vandaag….de GOEDKEURING van mijn aanvraag voor een RESEARCH PERMIT van Costech!!!! Woooohhhoooo….en dat na ‘amper’ 5 maanden…! Nu nog het bijhorende Residence visum zien te bemachtigen bij de dienst immigratie…en ik heb de meeste bureaucratische rompslomp overleefd! Duimen maar!
Het genieten van de rit was echter van korte duur… na een uurtje kwamen we in een helse stortbui terecht… . Op zich niet onrustwekkend zou je denken…maar…dat is het wel als je in acht neemt dat de daladala geen ruitenwissers heeft, zo’n vaart heeft van 100km/h op de meest kronkelende wegen, de driver verslaaft lijkt te zijn aan gsm,…en je bovenal in het gezelschap bent van een bus-fobisch persoon. Sinds Maria vorig jaar in Rwanda met een dergelijk busje in een vreselijk ongeval terecht kwam, waarbij drie mensen (waaronder 2 kindjes) het leven lieten en een man zijn benen verloor…, is ze als de dood voor alles wat maar enigszins een beetje op een bus lijkt. Gelukkig konden we haar ‘overtuigen’ om niet zomaar in de middle of nowhere uit paniekerigheid uit de daldala te springen en (zij het met gesloten ogen) verder te reizen naar Bagamoyo. Het was na vijven en de zon was bijna onder toen we in het kuststadje arriveerden. Stijf als een hark baanden we ons een weg door het drukke busstationnetje richting het ‘Moyo Moja guesthouse’, waar een aantal idyllische bandas al naar ons stonden te lonken. Eenmaal daar geïnstalleerd, trakteerden we onszelf op een frisse Kilimanjaro pint en een goeie portie ‘chipsy na kuku’ (frietjes met kip). Nadat we er na een dik uur in slaagden een aantal local rastamannen van ons af te schepen, raakten we aan de praat met een Italiaans-Spaans koppel. Zij waren in Tanzania om de adoptie van hun toekomstige dochtertje te regelen. Ze vertelden ons dat hun kindje in een babyweeshuis in Arusha woont…hmmm…dat deed toch een belletje rinkelen. En, ja hoor, het kleine meisje woont in datzelfde weeshuis waarover Julia ons twee weken terug al zoveel vertelde. Als bij toeval kende ook het koppel Julia. We lieten hen beloven dat ze haar onze warme groeten zouden overbrengen wanneer ze binnen een aantal weken terug naar Arusha trekken.
De volgende ochtend was het tijd om onze historische bagage wat uit te breiden. Terwijl Maria op stap ging met een aantal oude vrienden, lieten Ilona en ik ons in een driewieler naar de Kaole ruïnes brengen. De tocht daarheen was gewoonweg fantastisch. Onze driver bracht ons (zij het met een overdreven slakkengang) enerzijds langs de meest adembenemende panorama’s over de Indische oceaan, en anderzijds langs de meest rurale dorpjes die deze regio rijk is. Bovendien leken niet alleen Ilona en ik de rit van ons leven te hebben…,ook de driver vond het fantastisch. Telkens we, ten gevolge van die verdomde putten in het ‘wegdek’, voor de zoveelste keer met onze hoofden tegen het plafond werden gekatapulteerd begon hij te schaterlachen. Die man had echt de job van zijn leven gevonden!
Anyways, de Kaole ruïnes…; Kaole ligt zo’n 5km ten zuiden van Bagamoyo-town. Het ontstond in de 12de eeuw en was één van de belangrijkste handelscentra tijdens het zogenaamde Shirazi tijdperk. Tot voor de Portugese bezetting kon de handel (voornamelijk met Kilwa) er gedurende drie eeuwen bloeien. Daarna kwam Kaole in economisch verval terecht en werd het plaatsje uiteindelijk verlaten. De ruïnes omvatten 2 moskeeën, een begraafplaats en ettelijke resten van de omringende huizen. Voor zo’n 2000 Tanzaniaanse schilling (+-1euro) werden we door de ruïnes gegidst, waarna onze driewieler ons terug naar Bagamoyo bracht. De rest van de dag brachten we door op het strand. Maar, net zoals de dag voordien, was de rust ons niet de hele tijd gegund. Bagamoyo is namelijk de plaats bij uitstek voor ‘kunstenaars’. Gevolg; de hele dag achtervolgd door rastamannen die ons hun kunstwerken trachtten te verkopen. Daarnaast nodigden ze ons uit voor een (zoals ze dat daar noemen) ‘Marley Cigari’, en wilden ze ons een avondje ‘plezier’ bezorgen in de plaatselijke club die avond. We bedankten hun vriendelijk voor het aanbod, maar besloten de avond rustig met ze’n drietjes door te brengen in de ‘travellers lodge’, een hotel/restaurant waar ik vorig jaar ook al met Leentje had genoten van de smakelijke swahilli-keuken (Leentje: herinner je je deze plaats nog? Dit is waar we vorig jaar ‘Emmanuel’ leerden kennen, je weet wel…die ober die ons door Bagamoyo zou gidsen…) . Voor zo’n 10euro (wat hier heeeel veel geld is) aten we een vispasta, pannenkoeken met honing, en vers mango-ijs. Mmmm mmmmmmmm mmmmmm…………….!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! Jammer genoeg moesten we zondag vroeger dan gepland terugkeren richting Dar es Salaam… .De combinatie vis, honing en ijs was Ilona dan toch niet zo goed bevallen…geteisterd door ‘buikkwaaltjes’ moest ze de lange daladala-rit huiswaarts trotseren.
Maandagmorgen had ik om 10am opnieuw een afspraak met een professors in de UDSM. Het was al de zesde keer dat ik de tocht, die met de daladala toch een uur in beslag neemt, daarheen maakte om die ene professor te spreken. Het was ook al de zesde keer dat ik in de hitte 2uur lang wachtte zonder dat de professor kwam opdagen. Bovendien had ik om 01pm nog een andere afspraak met een potentieelvertaler, die ik dan maar voor de tweede keer moest melden dat de afspraak niet zou kunnen doorgaan. Gefrustreerd kwam ik rond 2pm terug aan bij de Boona-Baana kids. 5 Uur van mijn kostbare tijd alweer voorbijgevlogen…zonder ook maar iets bereikt te hebben. Daarenboven brak mijn verrekte huissleutel af toen ik de deur trachtte te openen, en was er niemand aanwezig om het probleem op te lossen. Ik kon wel janken…en heb dat dan maar ook eens goed gedaan! Het was nodig, maar het luchtte op! Gelukkig kwam Ilona na een halfuurtje orde in de chaos brengen en kon ik, voor we naar onze watoto gingen, eventjes bekomen van de drukke (en vooral nutteloze) voormiddag. Het is ongelooflijk hoe sommige dingen/mensen hier werken (lees: niet werken!). Maar, zoals Kirk het altijd, tot vervelens toe, stelt: T.I.A. (“This Is Africa”). Toen ik aan het genieten was van een rustige maandagavond in het boona-baana-huis, werd ik rond 10pm opgeschrikt door mama-jennifer en haar boona-baana kuisteam. Marco was ‘vergeten’ te melden dat er die avond twee V.I.D’s (very important donors!) zouden arriveren. Terwijl Amina de kleine baby Josephine in mijn armen ‘dumpte’, begon ze samen met mama en de andere kinderen in een rush de kamer en badkamer te poetsen. Na 45 minuten was de klus geklaard en bereikten Nicole en Pedro (de VID’s) ons nederige stulpje. Dit Amerikaanse stel leidt sinds een vijftal jaar een NGO die maandelijks geld inzamelt voor Boona-Baana. Vandaar dat onze VID’s ook een VID behandeling krijgen (ik hier heb nog nooit iemand, laat staan een heel team, mijn (bad)kamer van kop tot teen zien uitkuisen!). Toen de rust eindelijk teruggekeerd was… maakte ik korte metten met de groengele insecten in mijn bed… en vertrok ik naar dromenland.
Dinsdag was een ontspannende dag. In de voormiddag was er Boona-Baana school, en in de namiddag was er knutselen en puzzelen. We namen ook afscheid van Maria die naar Kenya vertrekt. Ik zal haar missen. Vandaag (woensdag) zijn de andere vrijwilligers naar het strand met de kinderen. Aangezien ik opnieuw een afspraak heb in de UDSM kan ik ze jammer genoeg niet vergezellen. Hopelijk komt de professor vandaag wel opdagen…(zevende keer…goeie keer??!). Zo niet….dan was er alvast één positief iets vandaag….de GOEDKEURING van mijn aanvraag voor een RESEARCH PERMIT van Costech!!!! Woooohhhoooo….en dat na ‘amper’ 5 maanden…! Nu nog het bijhorende Residence visum zien te bemachtigen bij de dienst immigratie…en ik heb de meeste bureaucratische rompslomp overleefd! Duimen maar!
Monday, June 16, 2008
16Juni2008
Dinsdag was het tijd om de emoties van het weekend achterwege te laten, want….ik had weer heel wat werk voor de boeg. Ik vertok voor dag en dauw richting de ‘Waldorf School’. Dit is een soort Steiner school waar leerlingen vanaf het primair onderwijs door middel van het Engels worden onderwezen. In de publieke scholen ligt dit anders. Daar is Kiswahilli het instructiemedium van het basisonderwijs, en Engels het instructiemedium van alle postprimair onderwijs. Zoals de meesten onder jullie wel weten, tracht ik met mijn onderzoek o.m. na te gaan welke gevolgen dit taal-in-onderwijs beleid in de praktijk met zich meebrengt. Omdat de Waldorf school (net zoals de meeste privé scholen) afwijkt van het officiële taal-in-onderwijs beleid, leek het me interessant (en noodzakelijk) ook in dergelijke school een aantal observaties uit te voeren. Dus, op maandagmorgen had ik er een afspraak met de ‘assistent Headmaster’, Mr. Edward. Ik legde hem uit wat mijn onderzoek precies inhoudt, en waarom ik ook in ‘zijn’ school observaties wil doen. Mr. Edward zag het allemaal wel zitten, en gaf me onmiddellijk een rondleiding in de school. De Waldorf School is gelegen in een bloemrijke buitenwijk van Dar es Salaam. In de schooltuin ontmoette ik Ms. Agnes, de lerares in wiens klas ik me een tiental dagen zal vertoeven. We spraken af dat ik vanaf volgende maandag mijn observaties zal starten. Gezien Ms. Agnes’ Engelse taalvaardigheid nogal verwaarloosbaar is, en zij tijdens ons gesprek ook meteen ‘opbiechtte’ vaak te code switchen…denk ik wel een aantal interessante data te kunnen vergaren. We zullen zien…
Na de dagelijkse ‘Homework struggle’ bij de kids, was het tijd voor een heerlijke maaltijd in ‘Addis in Dar’, een Ethiopisch restaurant gelegen in de namanga wijk hier in Dar. Ik weet het…alweer op restaurant… . Maar, dergelijke uitstapjes heb je hier echt wel nodig wil je eventjes ontspannen na een bloedhete vermoeiende dag. Zoals altijd was het weer super gezellig. De combinatie van een studente in de Mensenrechten, een studente in de rechten en een studente Afrikanistiek leverden ons weer heel wat boeiende gesprekken op. Van de Gacaca rechtbanken in Rwanda tot de crisis in Darfur en Mugabe’s Zimbabwe, van de TRC in Zuid-Afrika tot Nkunda in Kivu en Odinga in Kenya …. Genoeg onderwerpen dus om ons de hele avond zoet te houden….
Toen ik woensdagmorgen op het punt stond te vertrekken naar HakiElimu (een Tanzaniaanse NGO die zich focust op onderwijs) werden mijn plannen hals over kop overhoop gehaald door een telefoontje van Prof. Rwezaura. Prof Rwezaura is niet alleen de founding father van het Boona Baana center, maar bovenal een erg respectabel en intelligent man. Hij werkte jarenlang als professor familierecht aan de UDSM en de universiteit van Hongkong, en kent de Tanzaniaanse wetgeving en beleidsvorming als geen ander. Reden te meer dus om ook eens oog te hebben voor zijn gedachtegangen over het taal-in-onderwijs beleid in Tanzania. Dus, na een mailtje met de vraag of we eens konden afspreken, belde hij me op. Omdat hij een aantal dagen later terug naar zijn homevillage Bokoba vertrok, konden we dan ook niet anders dan elkaar zo goed als onmiddellijk te ontmoeten. We spraken een uurtje later af aan een benzinestation op Ali Hassan Mwinyi Road. Toen ik hem vroeg hoe ik hem zou herkennen, dacht hij dat het beter was de vraag om te draaien…de kans op de aanwezigheid van een andere blonde Mzungu kroezelkop was inderdaad zo goed als nihil……………………..
Ik wou dat ik de tijd had om alle verdere avonturen van deze dag (en de volgende dagen) neer te pennen…maar we zijn ondertussen al 6 interview - , 5observatiedagen en een weekendje Bagamoyo verder… . Alle belevenissen zitten in mijn hoofd geprent -en ik zou er uren kunnen over vertellen…- maar ook hier tellen de dagen jammer genoeg slechts 86400 seconden… . Nu, om jullie een idee te geven van wat ik de laatste 3 dagen uitgespookt heb…, toch nog een kort verslagje van mijn trip naar Bagamoyo;
Vrijdagvoormiddag deed ik (zoals de 5 dagen voordien) observaties in de Waldorf school. Om 01pm kwam Aziz me oppikken aan de schoolpoort en reden we samen richting de Green Door Home, waar Ilona en Maria al (gepakt en gezakt) klaar stonden om naar Bagamoyo te vertrekken. De daladala-rit naar dit kunstzinnige kuststadje duurde zo’n goeie twee uur. Van zodra we de drukte van Dar es Salaam in de verte zagen verdwijnen, werd....(de rest volgt morgen!)...
Na de dagelijkse ‘Homework struggle’ bij de kids, was het tijd voor een heerlijke maaltijd in ‘Addis in Dar’, een Ethiopisch restaurant gelegen in de namanga wijk hier in Dar. Ik weet het…alweer op restaurant… . Maar, dergelijke uitstapjes heb je hier echt wel nodig wil je eventjes ontspannen na een bloedhete vermoeiende dag. Zoals altijd was het weer super gezellig. De combinatie van een studente in de Mensenrechten, een studente in de rechten en een studente Afrikanistiek leverden ons weer heel wat boeiende gesprekken op. Van de Gacaca rechtbanken in Rwanda tot de crisis in Darfur en Mugabe’s Zimbabwe, van de TRC in Zuid-Afrika tot Nkunda in Kivu en Odinga in Kenya …. Genoeg onderwerpen dus om ons de hele avond zoet te houden….
Toen ik woensdagmorgen op het punt stond te vertrekken naar HakiElimu (een Tanzaniaanse NGO die zich focust op onderwijs) werden mijn plannen hals over kop overhoop gehaald door een telefoontje van Prof. Rwezaura. Prof Rwezaura is niet alleen de founding father van het Boona Baana center, maar bovenal een erg respectabel en intelligent man. Hij werkte jarenlang als professor familierecht aan de UDSM en de universiteit van Hongkong, en kent de Tanzaniaanse wetgeving en beleidsvorming als geen ander. Reden te meer dus om ook eens oog te hebben voor zijn gedachtegangen over het taal-in-onderwijs beleid in Tanzania. Dus, na een mailtje met de vraag of we eens konden afspreken, belde hij me op. Omdat hij een aantal dagen later terug naar zijn homevillage Bokoba vertrok, konden we dan ook niet anders dan elkaar zo goed als onmiddellijk te ontmoeten. We spraken een uurtje later af aan een benzinestation op Ali Hassan Mwinyi Road. Toen ik hem vroeg hoe ik hem zou herkennen, dacht hij dat het beter was de vraag om te draaien…de kans op de aanwezigheid van een andere blonde Mzungu kroezelkop was inderdaad zo goed als nihil……………………..
Ik wou dat ik de tijd had om alle verdere avonturen van deze dag (en de volgende dagen) neer te pennen…maar we zijn ondertussen al 6 interview - , 5observatiedagen en een weekendje Bagamoyo verder… . Alle belevenissen zitten in mijn hoofd geprent -en ik zou er uren kunnen over vertellen…- maar ook hier tellen de dagen jammer genoeg slechts 86400 seconden… . Nu, om jullie een idee te geven van wat ik de laatste 3 dagen uitgespookt heb…, toch nog een kort verslagje van mijn trip naar Bagamoyo;
Vrijdagvoormiddag deed ik (zoals de 5 dagen voordien) observaties in de Waldorf school. Om 01pm kwam Aziz me oppikken aan de schoolpoort en reden we samen richting de Green Door Home, waar Ilona en Maria al (gepakt en gezakt) klaar stonden om naar Bagamoyo te vertrekken. De daladala-rit naar dit kunstzinnige kuststadje duurde zo’n goeie twee uur. Van zodra we de drukte van Dar es Salaam in de verte zagen verdwijnen, werd....(de rest volgt morgen!)...
Monday, June 2, 2008
Maandag03Juni2008
De afgelopen dagen zijn alweer voorbij gevlogen. Donderdagmorgen de taxi genomen richting coco beach. Een ‘goedkope’ taxi vinden wordt echter steeds moeilijker. De benzineprijzen zijn quasi gelijk aan de onze in België…voeg daar nog eens aan toe dat de mensen hier (met een beetje geluk) zo’n 5 dollar per dag verdienen en je begrijpt de frustraties van de taxidrivers… . Die frustraties uiten zich niet enkel in moeilijke prijsonderhandelingen, maar ook in de rijstijl. Dar es Salaam kent een enorme verkeerchaos. Bijna de hele dag lang staan er files in en rond de stad. De meeste taxidrivers trachten de files te ontwijken door gewoonweg op het ‘voetpad’ te cruisen of te gaan spookrijden. Indien ze dan toch vast komen te staan in het verkeer, schakelen ze hun motor uit telkens ze (na een meter ) weer tot stilstand komen. Iemand enig idee hoe je in het Kiwahilli uitlegt dat het geregeld aan-en-uit schakelen van je auto méér benzine verbruikt dan wanneer je hem gewoon laat draaien??!
Nu, coco-beach… . We gingen er op zoek naar de dans/muziekgroep waar Leentje en Ik vorig jaar met de kinderen een aantal fijne uurtjes mee beleefden. Jammer genoeg was er geen enkel groepslid te bespeuren en moesten we ons zaakje trachten te regelen met ‘de manager’. Omdat deze geen jota Engels begreep, duurde het een dik uur om hem uit te leggen dat we graag met de kinderen een dans/muziek les wilden komen volgen. Hij zou nog contact met me opnemen… . Dat deed hij later die dag ook…maar na een waarschuwing van ‘no more money for calling…’ werd de verbinding verbroken… . Tot op heden heb ik nog geen coco-beach uitstap kunnen versieren…
Na coco-beach trokken we de stad in. Maria dacht er zich een goed Libanees restaurantje te herinneren. Maar…was het nu links aan dit kruispunt of rechts aan de volgende rotonde?! Gevolg: een uur of twee rond gekuierd zonder enig resultaat. Toen we op het punt stonden de strijd tegen de brandende zon op te geven en terug huiswaarts te keren…verscheen uit het niets een plakkaat met daarop geschreven: ‘Lebanese restaurant’… . En, ja hoor, voor we het goed beseften waren we aan het genieten van een heerlijke (erg late) lunch in het hart van het bruisende Dar es Salaam.
Terug in de Green Door Home was het alweer homework time. Gelukkig waren mijn batterijen goed opgeladen om het gevecht aan te gaan met het (meest onnuttige) huiswerk (ooit) van Isaack, Mandara en Teddy. Opdracht van de avond: teken een jaarkalender…. Niet echt een ingewikkelde opdracht zou je denken… . Toch slaagde Isaack erin om na 3uur! Nog steeds aan de maand februari bezig te zijn. Dat komt ervan als je voor iedere datum een ander kleurtje moet gebruiken…. Ohhh joy….!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Vrijdag was een relatief rustige dag. ’s Avonds gingen Ilona en ik pizza eten met Michael, Becky en Julia. Michael en Becky (UK) deden vorig jaar een aantal weken vrijwilligerswerk in de Green Door Home, en zijn nu op doorreis door Oost-Afrika. Julia, een 23-jarige Duitse, werkt in een babyhome in Arusha. Ze was voor een weekendje in Dar om afscheid te nemen van onze lieve Saïda, die dinsdag vertrekt naar haar nieuwe thuis in de USA. Tijdens het etentje vertelde Julia een aantal hartverscheurende verhalen over haar ervaringen in Arusha . De babyhome waar ze werkt is één van de beste van het land. Toch sterft er iedere week minstens één kind aan ondervoeding, uitdroging, malaria etc. . Het tehuis herbergt zo’n 40-tal kleine afrosmurfjes. Elke dag moeten er kindjes worden geweigerd wegens plaatsgebrek. Julia vertelde ons hoe moeilijk het is om de keuze te maken tussen het al dan niet opnemen van een kind in het tehuis. Wordt een kind geweigerd… dan sterft het hoogstwaarschijnlijk, wordt een kind aangenomen…dan gebeurt dit ten koste van de goede zorgen voor de andere kinderen in het tehuis. Ook in Julia’s armen stierven reeds een aantal kinderen. Toen ik haar vroeg hoe ze dit dag na dag kan blijven volhouden, zei ze: ‘There’s a wall between you and the world…you don’t think…you just do…’.
In een poging Julia’s harde verhalen achter ons te laten, trokken we naar ‘Sweet easy’. Maar, ook de rit naar deze ‘not so western, not so local place’ confronteerde ons met de harde realiteit van het leven in Tanzania. Overal langs de weg stonden prostituees te tippelen. Sommigen onder hen zagen er niet ouder uit dan 14… . De cocktails in Sweet easy konden onze gedachten heel eventjes doen verzetten, maar Julia’s woorden bleven de hele avond door onze hoofden spoken… .
Zaterdag was ‘arts and crafts day’. We lieten onze watoto tekeningen en tekstjes maken die we dan gebundeld aan Saida zouden geven op haar afscheidsfeestje zondagavond. Zondagvoormiddag wandelden Maria en ik de zogenaamde ‘Walk the World day’. Walk the World was een initiatief van de UN Word Food Programme. Overal ter wereld werd op hetzelfde tijdstip een tocht van 5 kilometer gewandeld om de aandacht te vestigen op de hongersnood in de wereld. Ook in Dar es Salaam was de optocht een succes. Na afloop was er nog een conferentie, waar we ondermeer ‘Mama Kikwete’ (vrouw van president Kikwete) zagen. Wat een verschijning! In de namiddag hielden we ons bezig met het wassen van onze kleren en het voorbereiden van Saida’s ‘bye bye party’. Terwijl de kindjes ballonnen opblazen, maakte ik samen met Ilona en Maria een groot ‘Good Luck Saida’ spandoek. Op het feestje zelf werd veel gedanst en gelachen…tot het tijd werd om afscheid te nemen. Zowel Brooke, mama Jeniffer als de Watoto konden hun tranen haast niet bedwingen. Elk om beurten namen ze met mooie woorden afscheid. Zo zei Linus .. “Saida you know you are my friend. You will always stay my friend. Don’t hesitate to write me when something is wrong. You are always welcome back. Don’t worry about a thing, everything will be ok . Don’t listen to what other people say about you…it’s going to be hard…but never forget how much you are worth… We love you Saida!” … Het hele gebeuren werd afgesloten met de meest aangrijpende groepsknuffel ooit… . De 12-jarige Saida begint nu aan haar nieuwe leven…
Nu, coco-beach… . We gingen er op zoek naar de dans/muziekgroep waar Leentje en Ik vorig jaar met de kinderen een aantal fijne uurtjes mee beleefden. Jammer genoeg was er geen enkel groepslid te bespeuren en moesten we ons zaakje trachten te regelen met ‘de manager’. Omdat deze geen jota Engels begreep, duurde het een dik uur om hem uit te leggen dat we graag met de kinderen een dans/muziek les wilden komen volgen. Hij zou nog contact met me opnemen… . Dat deed hij later die dag ook…maar na een waarschuwing van ‘no more money for calling…’ werd de verbinding verbroken… . Tot op heden heb ik nog geen coco-beach uitstap kunnen versieren…
Na coco-beach trokken we de stad in. Maria dacht er zich een goed Libanees restaurantje te herinneren. Maar…was het nu links aan dit kruispunt of rechts aan de volgende rotonde?! Gevolg: een uur of twee rond gekuierd zonder enig resultaat. Toen we op het punt stonden de strijd tegen de brandende zon op te geven en terug huiswaarts te keren…verscheen uit het niets een plakkaat met daarop geschreven: ‘Lebanese restaurant’… . En, ja hoor, voor we het goed beseften waren we aan het genieten van een heerlijke (erg late) lunch in het hart van het bruisende Dar es Salaam.
Terug in de Green Door Home was het alweer homework time. Gelukkig waren mijn batterijen goed opgeladen om het gevecht aan te gaan met het (meest onnuttige) huiswerk (ooit) van Isaack, Mandara en Teddy. Opdracht van de avond: teken een jaarkalender…. Niet echt een ingewikkelde opdracht zou je denken… . Toch slaagde Isaack erin om na 3uur! Nog steeds aan de maand februari bezig te zijn. Dat komt ervan als je voor iedere datum een ander kleurtje moet gebruiken…. Ohhh joy….!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Vrijdag was een relatief rustige dag. ’s Avonds gingen Ilona en ik pizza eten met Michael, Becky en Julia. Michael en Becky (UK) deden vorig jaar een aantal weken vrijwilligerswerk in de Green Door Home, en zijn nu op doorreis door Oost-Afrika. Julia, een 23-jarige Duitse, werkt in een babyhome in Arusha. Ze was voor een weekendje in Dar om afscheid te nemen van onze lieve Saïda, die dinsdag vertrekt naar haar nieuwe thuis in de USA. Tijdens het etentje vertelde Julia een aantal hartverscheurende verhalen over haar ervaringen in Arusha . De babyhome waar ze werkt is één van de beste van het land. Toch sterft er iedere week minstens één kind aan ondervoeding, uitdroging, malaria etc. . Het tehuis herbergt zo’n 40-tal kleine afrosmurfjes. Elke dag moeten er kindjes worden geweigerd wegens plaatsgebrek. Julia vertelde ons hoe moeilijk het is om de keuze te maken tussen het al dan niet opnemen van een kind in het tehuis. Wordt een kind geweigerd… dan sterft het hoogstwaarschijnlijk, wordt een kind aangenomen…dan gebeurt dit ten koste van de goede zorgen voor de andere kinderen in het tehuis. Ook in Julia’s armen stierven reeds een aantal kinderen. Toen ik haar vroeg hoe ze dit dag na dag kan blijven volhouden, zei ze: ‘There’s a wall between you and the world…you don’t think…you just do…’.
In een poging Julia’s harde verhalen achter ons te laten, trokken we naar ‘Sweet easy’. Maar, ook de rit naar deze ‘not so western, not so local place’ confronteerde ons met de harde realiteit van het leven in Tanzania. Overal langs de weg stonden prostituees te tippelen. Sommigen onder hen zagen er niet ouder uit dan 14… . De cocktails in Sweet easy konden onze gedachten heel eventjes doen verzetten, maar Julia’s woorden bleven de hele avond door onze hoofden spoken… .
Zaterdag was ‘arts and crafts day’. We lieten onze watoto tekeningen en tekstjes maken die we dan gebundeld aan Saida zouden geven op haar afscheidsfeestje zondagavond. Zondagvoormiddag wandelden Maria en ik de zogenaamde ‘Walk the World day’. Walk the World was een initiatief van de UN Word Food Programme. Overal ter wereld werd op hetzelfde tijdstip een tocht van 5 kilometer gewandeld om de aandacht te vestigen op de hongersnood in de wereld. Ook in Dar es Salaam was de optocht een succes. Na afloop was er nog een conferentie, waar we ondermeer ‘Mama Kikwete’ (vrouw van president Kikwete) zagen. Wat een verschijning! In de namiddag hielden we ons bezig met het wassen van onze kleren en het voorbereiden van Saida’s ‘bye bye party’. Terwijl de kindjes ballonnen opblazen, maakte ik samen met Ilona en Maria een groot ‘Good Luck Saida’ spandoek. Op het feestje zelf werd veel gedanst en gelachen…tot het tijd werd om afscheid te nemen. Zowel Brooke, mama Jeniffer als de Watoto konden hun tranen haast niet bedwingen. Elk om beurten namen ze met mooie woorden afscheid. Zo zei Linus .. “Saida you know you are my friend. You will always stay my friend. Don’t hesitate to write me when something is wrong. You are always welcome back. Don’t worry about a thing, everything will be ok . Don’t listen to what other people say about you…it’s going to be hard…but never forget how much you are worth… We love you Saida!” … Het hele gebeuren werd afgesloten met de meest aangrijpende groepsknuffel ooit… . De 12-jarige Saida begint nu aan haar nieuwe leven…
Wednesday, May 28, 2008
woensdag28mei2008
EINDELIJK geraak ik nog eens tot bij het de internetshop! Het is hier de laatste dagen zo druk geweest dat ik gewoonweg de tijd én de energie niet had om ’s avonds nog eens tot aan Shekelango Road te wandelen… . Het is niet dat ik tientallen dingen op een dag moet doen ofzo…, het is alleen dat de meeste dingen hier uren in beslag nemen…
Effe denken…wat heb ik zo allemaal uitgespookt…? Oh ja…; Zondagavond zijn we met zijn viertjes gaan uiteten en naar de film (‘What happend in Vegas’ ofzo… niet echt fantastisch) geweest. Toen we rong 11pm nog een slaapmutsje gingen drinken in het huis van Kirk verraste hij me voor mijn verjaardag, op vraag van Chris, met een heerlijke chocolademuffin! Thanks liefste lieveling J ! Maandag ben ik de hele dag bezig geweest met een project waar ik samen met de oudste kinderen (Linus, Jackson en Isackiwisa) aan werk. Een Amerikaanse fotografe heeft aan Boona-Baana gevraagd mee te werken aan een ‘fotofundraising’. We trekken samen de stad in om foto’s te nemen van diverse ‘thema’s’. Op maandag was het thema ‘Business Buildings’. Het is de bedoeling dat de kinderen bij hun foto’s ook een verhaaltje schrijven. Linus sloeg alweer de nagel op de kop toen hij een vergelijking maakte tussen een foto van een ‘local shop’ en een foto van een ‘foreign business building’. Het verhaal dat hij hierbij maakte kaarte de problematiek aan van de kloof tussen arm en rijk in de wereld en specifiek in Tanzania. Het contrast tussen de decadente villa’s en de verpauperde krottenwijken is hier inderdaad vaak schreiend…
Dinsdagmorgen had ik om 7:30 een afspraak met de Mr. Kilus, de Principal van ‘Kenton High school’ hier in Dar es Salaam. Deze ‘government secondary school’ is vrij dicht bij het Boona-Baana centrum gelegen (zo’n 40min. stappen) en zal één van de observatiesites van mijn onderzoek worden. Hoewel ik er erg tegenop zag om staatsscholen te bezoeken, was Mr. Kilus begrijpend en zelfs stiekem enthousiast. Dergelijke scholen staan vaak erg wantrouwig t.o.v. ‘pottenkijkers’ omdat ze, deels terecht, vrezen in een slecht daglicht geplaatst te worden en problemen zullen krijgen met de regering. Maar, gelukkig is Mr. Kilus naast zijn job ook nog student, en beseft hij hoe belangrijk studies m.b.t. onderwijs in Tanzania kunnen zijn. Om 10:00 am had ik een afspraak met Prof. Rubagumya in de universiteit. Ik had gehoopt tijdens ons interview een aantal nieuwe inzichten te verwerven, maar dat sloeg toch een beetje tegen. Prof. Rubagumya vertelde me vooral wat ik eigenlijk al wist. We hadden het over het problematische karakter van het taal-in-onderwijsbeleid in Tanzania en de redenen waarom de regering geen verandering brengt. Deze kwestie heeft al heet wat inkt doen vloeien, maar ik hoop toch dat ik met mijn observaties een aantal nieuwe inzichten kan naar voor brengen…. Om 11:30 trok ik naar het bureau van Professor Qorro. Helaas moest ik er nog eens aan herinnerd worden dat ik in Tanzania was….en moest ik 2uur wachten vooraleer iemand me kwam meedelen dat ik de professor vandaag niet meer zou kunnen spreken… . Dan maar met de daladala terug richting Sinza…althans dat dacht ik toch. Het wachten, de warmte en de vermoeidheid hadden duidelijk mijn oriëntatievermogen aangetast. Ik nam namelijk de daladala in de verkeerde richting! en kwam uiteindelijk pas rond 03:30 terug aan in de Boona-Baana office. Volgende opdracht: het interview met Professor Rubagumya transcriberen. Les van de dag: Magalie moet leren haar mond houden wanneer andere spreken…! Een tape transcriberen waarop twee personen steeds door elkaar praten en één daarvan daarenboven in een soms onverstaanbaar Kiswahili-Engels spreekt…het is best een dertiende werk voor Hercules!
Om 04:30pm gaf ik het op en trok ik naar de Watoto. Maar,…indien je had gedacht dat dit even zou ontspannen….dan ben je nog nooit geconfronteerd geweest met Amina’s meetkunde oefeningen! Ik was er niet minder dan twee uur mee zoet! Dat dit zo lang duurde had ik wellicht voor een groot deel aan mezelf te danken, aangezien ik (in tegenstelling tot hun leerkrachten) niet alle antwoorden voorzeg en ik bij elke oefening stap voor stap weer moest uitleggen hoe de oefening tot een goed einde kon worden gebracht. Amina zal het motto ‘al doende leert men’ niet snel vergeten… .
Na een chaotische dag dachten Maria, Ilona en ik in een gezellig eetcafé de avond tot een goed einde te brengen. Maar…ook daar waren de Goden ons niet goed gezind. Toen bleek dat Ilona vééééééééél te weinig wisselgeld had terug gekregen, kwam ze in een heftige discussie terecht met de opdienster. Al snel werden we omringd door een tiental tanzanianen en leek orde in de chaos brengen een onmogelijk opdracht. Ilona, die duidelijk nog moest leren dat je als Mzungu in een ‘local place’ best geen dingen als ‘FUCK OFF!’ begint te schreeuwen tegen locals, kwam er gelukkig enkel met de schrik vanaf.
Rond 10:00pm kwamen we uitgeput aan in het huis van Kirk. Omdat hij tot maandag in Arusha verblijft, vroeg hij me vorige week om tijdens zijn afwezigheid in zijn huis te verblijven en er een oogje in het zeil te houden. Aangezien dit huis, in vergelijking met onze Boona-Baana office, een waar paradijs is (er is water, elektriciteit, twee douches, een bad, een echte keuken, een zittoilet, een tv, ventilators!, etc.) moest hij me dit geen twee keer vragen. Voor het slapen gaan nam ik dan ook de ‘BEST SHOWER EVER’!
PS1: Leentje: er is een nieuwe bar op het kruispunt Sinza-Mori-Shekilango road…, genaamd ‘Lily’!!!
PS2: Aan alle vrienden daar in het Belgenland die hun thesis maandag moesten afgeven: GENIET VAN JULLIE VAKANTIE, JULLIE VERDIENEN HET!!!!!!
PS3: Voor Anne en Kirsten: Ga er nog efkes keihard tegenaan...er komen ook voor jullie betere tijden. Toi Toi !!!!
Effe denken…wat heb ik zo allemaal uitgespookt…? Oh ja…; Zondagavond zijn we met zijn viertjes gaan uiteten en naar de film (‘What happend in Vegas’ ofzo… niet echt fantastisch) geweest. Toen we rong 11pm nog een slaapmutsje gingen drinken in het huis van Kirk verraste hij me voor mijn verjaardag, op vraag van Chris, met een heerlijke chocolademuffin! Thanks liefste lieveling J ! Maandag ben ik de hele dag bezig geweest met een project waar ik samen met de oudste kinderen (Linus, Jackson en Isackiwisa) aan werk. Een Amerikaanse fotografe heeft aan Boona-Baana gevraagd mee te werken aan een ‘fotofundraising’. We trekken samen de stad in om foto’s te nemen van diverse ‘thema’s’. Op maandag was het thema ‘Business Buildings’. Het is de bedoeling dat de kinderen bij hun foto’s ook een verhaaltje schrijven. Linus sloeg alweer de nagel op de kop toen hij een vergelijking maakte tussen een foto van een ‘local shop’ en een foto van een ‘foreign business building’. Het verhaal dat hij hierbij maakte kaarte de problematiek aan van de kloof tussen arm en rijk in de wereld en specifiek in Tanzania. Het contrast tussen de decadente villa’s en de verpauperde krottenwijken is hier inderdaad vaak schreiend…
Dinsdagmorgen had ik om 7:30 een afspraak met de Mr. Kilus, de Principal van ‘Kenton High school’ hier in Dar es Salaam. Deze ‘government secondary school’ is vrij dicht bij het Boona-Baana centrum gelegen (zo’n 40min. stappen) en zal één van de observatiesites van mijn onderzoek worden. Hoewel ik er erg tegenop zag om staatsscholen te bezoeken, was Mr. Kilus begrijpend en zelfs stiekem enthousiast. Dergelijke scholen staan vaak erg wantrouwig t.o.v. ‘pottenkijkers’ omdat ze, deels terecht, vrezen in een slecht daglicht geplaatst te worden en problemen zullen krijgen met de regering. Maar, gelukkig is Mr. Kilus naast zijn job ook nog student, en beseft hij hoe belangrijk studies m.b.t. onderwijs in Tanzania kunnen zijn. Om 10:00 am had ik een afspraak met Prof. Rubagumya in de universiteit. Ik had gehoopt tijdens ons interview een aantal nieuwe inzichten te verwerven, maar dat sloeg toch een beetje tegen. Prof. Rubagumya vertelde me vooral wat ik eigenlijk al wist. We hadden het over het problematische karakter van het taal-in-onderwijsbeleid in Tanzania en de redenen waarom de regering geen verandering brengt. Deze kwestie heeft al heet wat inkt doen vloeien, maar ik hoop toch dat ik met mijn observaties een aantal nieuwe inzichten kan naar voor brengen…. Om 11:30 trok ik naar het bureau van Professor Qorro. Helaas moest ik er nog eens aan herinnerd worden dat ik in Tanzania was….en moest ik 2uur wachten vooraleer iemand me kwam meedelen dat ik de professor vandaag niet meer zou kunnen spreken… . Dan maar met de daladala terug richting Sinza…althans dat dacht ik toch. Het wachten, de warmte en de vermoeidheid hadden duidelijk mijn oriëntatievermogen aangetast. Ik nam namelijk de daladala in de verkeerde richting! en kwam uiteindelijk pas rond 03:30 terug aan in de Boona-Baana office. Volgende opdracht: het interview met Professor Rubagumya transcriberen. Les van de dag: Magalie moet leren haar mond houden wanneer andere spreken…! Een tape transcriberen waarop twee personen steeds door elkaar praten en één daarvan daarenboven in een soms onverstaanbaar Kiswahili-Engels spreekt…het is best een dertiende werk voor Hercules!
Om 04:30pm gaf ik het op en trok ik naar de Watoto. Maar,…indien je had gedacht dat dit even zou ontspannen….dan ben je nog nooit geconfronteerd geweest met Amina’s meetkunde oefeningen! Ik was er niet minder dan twee uur mee zoet! Dat dit zo lang duurde had ik wellicht voor een groot deel aan mezelf te danken, aangezien ik (in tegenstelling tot hun leerkrachten) niet alle antwoorden voorzeg en ik bij elke oefening stap voor stap weer moest uitleggen hoe de oefening tot een goed einde kon worden gebracht. Amina zal het motto ‘al doende leert men’ niet snel vergeten… .
Na een chaotische dag dachten Maria, Ilona en ik in een gezellig eetcafé de avond tot een goed einde te brengen. Maar…ook daar waren de Goden ons niet goed gezind. Toen bleek dat Ilona vééééééééél te weinig wisselgeld had terug gekregen, kwam ze in een heftige discussie terecht met de opdienster. Al snel werden we omringd door een tiental tanzanianen en leek orde in de chaos brengen een onmogelijk opdracht. Ilona, die duidelijk nog moest leren dat je als Mzungu in een ‘local place’ best geen dingen als ‘FUCK OFF!’ begint te schreeuwen tegen locals, kwam er gelukkig enkel met de schrik vanaf.
Rond 10:00pm kwamen we uitgeput aan in het huis van Kirk. Omdat hij tot maandag in Arusha verblijft, vroeg hij me vorige week om tijdens zijn afwezigheid in zijn huis te verblijven en er een oogje in het zeil te houden. Aangezien dit huis, in vergelijking met onze Boona-Baana office, een waar paradijs is (er is water, elektriciteit, twee douches, een bad, een echte keuken, een zittoilet, een tv, ventilators!, etc.) moest hij me dit geen twee keer vragen. Voor het slapen gaan nam ik dan ook de ‘BEST SHOWER EVER’!
PS1: Leentje: er is een nieuwe bar op het kruispunt Sinza-Mori-Shekilango road…, genaamd ‘Lily’!!!
PS2: Aan alle vrienden daar in het Belgenland die hun thesis maandag moesten afgeven: GENIET VAN JULLIE VAKANTIE, JULLIE VERDIENEN HET!!!!!!
PS3: Voor Anne en Kirsten: Ga er nog efkes keihard tegenaan...er komen ook voor jullie betere tijden. Toi Toi !!!!
Sunday, May 25, 2008
Vrijdag 23mei2008
Bzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz……scratch scratch….bzzzzzzzz….scratch scratch……bzzzzz….DE HELE NACHT LANG! Ik vroeg me al af wanneer die muggen zouden herontdekken wat een lekker ding ik wel ben J! Daar gaan we weer…
Anyways…vandaag was, hoe kon het ook anders, een leerrijke én aangename dag. Rond 12h de zoektocht begonnen naar het ‘department of foreign languages and linguïstics’ van de Universiteit van Dar es Salaam (UDSM). Aangezien ik geen idee had waar in Dar dit ongeveer te situeren was, besloot ik een gokje te wagen en de taxichauffeur enkel met de richtlijn ‘The University’ op pad te sturen. Wist ik veel dat die universiteit haast een stad op zich was…. J. Na een hobbelige rit van zo’n 45 minuten bereikte ik het UDSM administratiegebouw waar ik onmiddellijk de weg werd gewezen naar het departement. Ik sprak er ondermeer met Professor Rubagumya, één van dé meesters in mijn studiegebied, die ik volgende week dinsdag ook zal interviewen. Zo fier als een gieter deze man ontmoet te hebben én te hebben warm gekregen voor mijn onderzoek…, verliet ik de universiteit en begaf ik me in de richting van de daladala. Maar, dat was echter niet naar de zin van Mevrouw Adelele. Toen ik deze tot dan toe nog onbekende vrouw aansprak om uit te vissen welke daladala ik precies moest nemen, bood zij mij een lift naar huis aan. Adelele werkt in dienst van de UDSM en zorgt er met haar 4X4 voor dat de juiste brieven bij de juiste departementen terecht komen. Met haar 1m50 kwam ze met nauwelijks boven het stuur uit, maar dat leek voor Adelele geen probleem te zijn. Ze kende de route als geen ander en bracht me in een mum van tijd veilig tot bij Sinza shekilango road.
In de Green Door Home was het ondertussen weer ‘homework time’. Daarna was het tijd voor één van de beruchte… Booty-shaking DANCINGPARTIES! Om de avond af te sluiten keken we nog naar de wekelijkse soapopera op starTV, en daar viel de nacht alweer...
Anyways…vandaag was, hoe kon het ook anders, een leerrijke én aangename dag. Rond 12h de zoektocht begonnen naar het ‘department of foreign languages and linguïstics’ van de Universiteit van Dar es Salaam (UDSM). Aangezien ik geen idee had waar in Dar dit ongeveer te situeren was, besloot ik een gokje te wagen en de taxichauffeur enkel met de richtlijn ‘The University’ op pad te sturen. Wist ik veel dat die universiteit haast een stad op zich was…. J. Na een hobbelige rit van zo’n 45 minuten bereikte ik het UDSM administratiegebouw waar ik onmiddellijk de weg werd gewezen naar het departement. Ik sprak er ondermeer met Professor Rubagumya, één van dé meesters in mijn studiegebied, die ik volgende week dinsdag ook zal interviewen. Zo fier als een gieter deze man ontmoet te hebben én te hebben warm gekregen voor mijn onderzoek…, verliet ik de universiteit en begaf ik me in de richting van de daladala. Maar, dat was echter niet naar de zin van Mevrouw Adelele. Toen ik deze tot dan toe nog onbekende vrouw aansprak om uit te vissen welke daladala ik precies moest nemen, bood zij mij een lift naar huis aan. Adelele werkt in dienst van de UDSM en zorgt er met haar 4X4 voor dat de juiste brieven bij de juiste departementen terecht komen. Met haar 1m50 kwam ze met nauwelijks boven het stuur uit, maar dat leek voor Adelele geen probleem te zijn. Ze kende de route als geen ander en bracht me in een mum van tijd veilig tot bij Sinza shekilango road.
In de Green Door Home was het ondertussen weer ‘homework time’. Daarna was het tijd voor één van de beruchte… Booty-shaking DANCINGPARTIES! Om de avond af te sluiten keken we nog naar de wekelijkse soapopera op starTV, en daar viel de nacht alweer...
Subscribe to:
Posts (Atom)