Dinsdag 18 september

Vandaag ondernemen Magalie en ik een ware queeste om de brief van Jo te vinden. We nemen de taxi naar het postkantoor van Dar Es Salaam om daar te vernemen dat onze brieven in een van de kleinere afdelingen van de stad belanden. Met een twijfelachtig plannetje worden we weer de baan opgestuurd. De zon brandt. Tegen de echte Tanzaniaanse zomer, die sinds een aantal dagen aangebroken lijkt, zijn wij blonde meisjes toch nog steeds niet bestand. Iedereen die we aanspreken leidt ons naar andere wegen. Velen kennen ook alleen het centrale postkantoor. Na twee uren oververhit zoeken willen we het opgeven. We regelen een taxi terug en vragen dan toch nog eens aan de chauffeur of hij ook langs het postkantoor kan rijden dat we zoeken. Wonder boven wonder brengt hij ons waar we zijn moeten. En nog een wonder daarbovenop: de brief is aangekomen. Ik ben superblij en Magalie is blij voor mij.
Groggy komen we thuis en houden we een korte siesta. Dan gaan we de kinderen weer helpen met hun huiswerk. Jackson komt met vreselijke wiskunde-oefeningen thuis. Hoe leg je in godsnaam de stelling van Pythagoras in het Engels uit aan iemand die zelfs geen jota van machten heffen en wortels trekken begrijpt? Ik ben blij als Samuel aan de beurt is. Hij is de laatste weken van een letter-voor-letter-stotteraar naar een echte lezer geëvolueerd en hij gaat echt helemaal mee in de verhalen. De kleinste details vallen hem op. Waarom heeft Thumbelina op bladzijde 7 wel en op bladzijde 8 geen schoentjes aan? Hoe komt het dat alle personages in de Rattenvanger van Hamelen blond haar en blauwe ogen hebben? Waarom zit er maar één rat op bladzijde 2 terwijl er op bladzijde 1 nog twintig zaten en de rattenvanger nog niet is langsgeweest? Terwijl we bij de andere kinderen constant moeten checken of ze het verhaal wel begrijpen, is lezen met Samuel vooral zelf antwoorden proberen te bedenken op vele vragen.
Na het huiswerk staat er weer een feestje op het programma. Malinga's achtste verjaardag kan door een technisch defectje niet gevierd worden met muziek, dus spelen we als alternatief het populaire "jumping game". De kinderen springen om beurten over een koord, die steeds hoger gehangen wordt, in het midden van de living. Als er nog maar een paar kinderen meedoen, bereikt de koord onverantwoorde hoogten. Het lijkt weer het soort spel waarvoor je in België de kinderbescherming over de vloer zou krijgen, maar niemand breekt zijn nek en iedereen amuseert zich.