Zondag 16 september

We maken weer een daguitstap om u tegen te zeggen. S Morgens nemen we de daladala naar Bagamoyo, ooit Tanzania’s belangrijkste stad, omwille van de bloeiende slavenhandel. Nadat de Duitsers van Dar Es Salaam de belangrijkste havenplaats maakten en de slavenhandel slonk, sliep Bagamoyo in.
De weg van Dar naar Bagamoyo is mooi om volgen. We zitten vooraan in de daladala en zien wisselende landschappen en gezellige drukte langs de kant van de weg. In een tweetal uurtjes zijn we op onze bestemming. Eens we het hectische daladalastation uit zijn, belanden we in een oase van rust. Het is moeilijk te geloven dat dit ooit een bruisende stad was.
Eerst en vooral zoeken we het Roman Catholic Museum op, waar we aan wat toeristische informatie hopen te geraken. Dat valt wat tegen, maar gelukkig ontmoeten we er wel iemand die ons de weg naar een guesthouse wijst. We geraken aan een degelijk kamertje, maar de receptioniste is het meest onvriendelijke mens dat we tot nu toe ontmoet hebben in Tanzania. We zullen haar pas zien glimlachen op het moment dat we het guesthouse verlaten.
Een telefoontje met “Mr. Smart” leert ons dat snorkeltrips naar het koraalrif vanuit Bagamoyo vreselijk overprijsd zijn. We besluiten dan maar te wachten tot we nog eens in Zanzibar komen (en dan niet ziek te worden op de dag dat we kunnen snorkelen).
Onze volgende opdracht is het vinden van een lekkere lunch. Die volbrengen we met glans. Ook in Bagamoyo weet men het beste uit de zee te halen en de lekkerste sausjes te bereiden. Onze ober is heel erg vriendelijk en wil ons na zijn uren wel door Bagamoyo gidsen, tegen een prijsje. Hij wijst ons de weg naar de enige ATM van Bagamoyo en we spreken af om 15 uur bij ons guesthouse.
We wandelen de stoffige weg naar de bank en staan dan voor een teleurstelling: de ATM aanvaardt onze kredietkaart niet. Wat wil zeggen: we geraken niet aan ons geld en kunnen niets meer in Bagamoyo doen, tenzij nog wat over de stoffige wegen sloffen zonder iets te bezoeken of wat in ons onvriendelijke guesthouse rondhangen.
Als onze ober/gids langskomt, geeft hij ons een laatste strohalm: misschien willen ze in een van de hotels waar men visa aanvaardt, wel geld voor ons afhalen. Hij brengt ons naar een chic hotel bij de –om voor wat contrast te zorgen- vriendelijkste receptioniste ooit. Zij zou ons graag verder willen helpen, alleen… haar baas denkt er anders over. Ze verontschuldigt zich uitgebreid, vraagt onze namen, hoopt dat we later kunnen terugkomen, maar kan niets voor ons doen zo lang zee en njet krijgt van haar baas. Emanuel, onze ober/gids doet nog een goed woordje voor ons bij het onvriendelijke management van Devon Guesthouse, maar kan ze niet overhalen om ons toch een deel van ons geld terug te geven. We hebben geen zin om bij hen te blijven, dus rest er ons niet veel meer te doen in Bagamoyo dan de mensen die ons zo graag wilden helpen te bedanken en ons weer naar de daladala te begeven.
We worden samen met een andere mzungu achteraan in het busje geperst en beginnen een gesprek. Hij blijkt een journalist die voor de Poolse radio door Afrika reist om met wat gewone te gaan babbelen en verslag uit te brengen. Zijn carriere is er een waar wij meteen voor zouden tekenen. “Gewoon een paar keer geluk gehad,” zegt hij, “jullie zullen ook wel goed terechtkomen.” We nemen afscheid in Mwenge, waar wij onze overstap naar Sinza moeten maken. De journalist had graag met ons meegegaan om met de kinderen van boona baana te praten, maar moet passen wegens tijdsgebrek. Jammer, anders hadden de kinderen Poolse harten kunnen doen smelten.
Terug in Sinza, komen we Brooke en haar dochters tegen. Ze lopen meteen op ons toe om over hun dag te vertellen en onze mislukte uitstap doet er al niet meer toe.