De hobbelige weg van Kendwa naar Stone Town stelt Leens buikje nogmaals op de proef. Als we heelhuids zijn aangekomen, genieten we nog van onze laatste momenten op het kruideneiland- souvenirshoppen en chillen dus.
O ja, en we nemen ook nog afscheid van Marissa- niet al te emotioneel, tussen ons gezegd en gezwegen. Als we binnen een paar dagen afscheid moeten nemen van Chris, zullen er wel meer traantjes vloeien. Zijn gezelschap heeft ons heel wat vreemde blikken opgeleverd, van Afrikaanse mannen die zich afvroegen hoe hij het toch had klaargespeeld om twee blanke meisjes in een klap te versieren, maar ook van andere wazungu, die dachten dat wij een beachboy bij hadden (= iemand die je zakken draagt en met je slaapt, stel je voor). Maar ondanks de vreemde blikken hebben we ons met zn drieen enorm geamuseerd en we zijn blij dat we iemand mee hadden die alle opdringerige mannen voor ons op afstand hield (of toch de meeste, de echte doorzetters blijven komen).
Zanzibar was echt een paradijs (zij het een met gevaarlijke beestjes waar enkel antibiotica tegen bestand zijn), maar thuis in Dar staat ons het meest hartverwarmende welkomstcomite op te wachten- onze twaalf kleine negertjes uit the green door home, die alles willen horen over Zanzibar, trots vertellen over hun eerste schooldagen en ons overladen met knuffels en lieve woorden.
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment